Pestgedrag bij koala's

Na 3 maand op Australische bodem hadden we nog steeds hun koddigste symbool, nl. de koala’s, niet gespot. Daarbijkomend kreeg Stephanie te kampen met chronische nekpijn door het steeds hogeboomkijken, dus tijd om het over een andere boeg te gooien. Na raad ingewonnen te hebben bij de lokale ranger, vertrokken we op exploratie richting de toplocaties. Tot ons diepe spijt, had de specialist terzake echter z’n geheimen ook prijsgegeven aan bussen Chinezen & Hollanders. In hoogste acceleratie snorden we doorheen de massa, onze zoektocht elders verderzettend.

Op een verlaten plaatske, diep in de bossen, troffen we opeens enkele tientallen koala’s aan. Mijn vrouwtjes ontgoocheling droop echter van haar gezicht bij de vaststelling dat deze luierikskes in feite 23h per dag soezen. Maar zo gemakkelijk kom je niet van haar af –wetende uit eigenste ervaring-: als een helse drilmeester schudde ze aan de bomen & takken, hen enige activiteit inpompend, de koala’s schoten wakker, zich stevig vastklampend aan de stammen. Onze dierenvriend zag de schrik in hun piepklein oogskes, staakte haar acties & droop vluchtig af, zich enigszins schuldig voelend.

Toch voor de volle tien minuten, want op onze terugtocht ontdekten we namelijk eentje op drie meter hoogte. Als een rasecht bergaapje beklom ze dezelfde boom, tot immens ongenoegen van de mottige koala, die haar aanstaarde met z’n zwarte vuurspuwende kijkers. Door het aanzien van de reusachtige klauwen, stapte Stephanie af van haar idée hem enigszins te knuffelen.

Genoeg koala’s gepest voor 1 dag!!!