Australian Open of Wimbledon?

Na een korte nachtrust in de lommerrijke wijken van Melbourne, startten we aan onze stadswandeling. Servaas zijn (momenteel?) passieve sportpassie bracht ons bij de grootse tennisvelden van de Australian Open. Met veel `oooh`s en aaaah`s aanschouwden we de verschillende arena`s. Daarbijkomend hadden we nog eens GRATIS (we komen gelijk onze noorderburen) toegang tot de qualifyings... In court drie konden we voor Malisse gaan supporteren, wat we als vaderlandslievende Belgen dan ook gedaan hebben. Na zijn klinkende overwinning, konden we de interviews van Vtm en Vrt gaan afloeren. (Het duvelklakske van de geluidsman deed Servaas trouwens watertanden)
Na de interviews kon iedereen Xavier nog strikken voor een handtekening, waar ik geen interesse voor had. Tot Servaas voorstelde om er mee op foto te staan, hmmmm zijn lijf eens tegen me aandrukken zag ik al beter zitten. (Mijn T-shirtje is nog altijd niet gewassen ;o) )
Zoals ge kunt lezen hebben we die dag niet zo veel gezien van de stad, maar het smaakte naar meer dus werden er tickets aangeschaft voor de eerste dag van de Australian Open.

De zondag wat rondgekuierd in Melbourne en ons verwennend met lekker eten en biertjes, dit mocht wel eens na vele weken worst te eten (soms van 2 dagen oud!). Maar ook de zondag stond in teken van de tennis: het zoeken naar het zwart, het geel en het rood. Als Servaas op de nationale tv wou komen, moesten we toch iets in de tricolor dragen...
Op een of ander louch Chinees marktje vonden we ons Belgisch vlagske en ook goedkope uitwasbare! stiftjes (onze liefde voor Belgie gaat nu ook weer niet zo ver). Ondertussen werd Servaas zijn weelderige krullenbol hardhandig kortgewiekt door een kordate Chinese. Veel bleten moest hij niet doen om zijn dierbare gouden lokken.

De volgende ochtend in de GIETENDE regen richting arena. Als Belgen voelden we ons als een vis in het water. Toch hoopten we dat de Melbournse spreuk `four seasons in one day` ons nog wat zonnenschijn ging schenken, maar helaas.. Bij het zien van alle kleurrijke KW`s en paraplu`s in de tribune dachten we eventjes dat we in wimbledon waren gestrand...

Om als volleerde supporters toe te komen, schminkten we ons eerst vol belgische vlaggen in de toiletten. Onderweg naar de courts enkele domme reporters tegengekomen die dachten dat we duitsers waren en maar niet begrepen voor wie we gingen supporteren...!?

Doordat Wickmayer haar niveau van WTA 16 maar niet haalde, werd het een nagelbijtende match. Herhaaldelijk kwam het voor dat er 5 x deuce werd gespeeld... De kreten `komaan Janina` kon ze dus maar al te goed gebruiken. Daarbijkomend deed een hele groep luidruchtige Australiers mee met de Belgen en steunden ze ons jong talent.

Maar doordat de match zo lang duurde, drong er zich een serieus dilemma aan ons op: Gaan kijken naar Clijsters en deze superspannende match laten voor wat het was of de kostelijke ticketjes in de vuilbak werpen?

Gelukkig waren de weergoden ons gunstig en loste een drash ons probleem op. In nog geen drie seconden veranderde de court in een olympisch zwembad, iets waar het zonnige Melbourne echt geen raad mee wist. Hierdoor kregen we de tijd om Clijsters te bezichtigen. Die maakte echter korte metten met haar Canadese tegenstandster. Na nog geen 15min stonden we weeral buiten in de plassen. En toen we ons terug vervoegden bij onze Belgische bondgenoten, hadden die goed nieuws: de match was nog niet verdergezet. Na veel geroep en getier, regenonderbrekingen en domme fouten breidde Janina er toch nog een goed einde aan.

Met pijn in het hart liet ons budget het niet toe om het Belgisch onderonsje tussen Henin en Flipkens mee te pikken. Maar al van jongsaf had ik geleerd hoe je moet foefelen met tickets. Wat op racecourses kan, kan toch ook wel in de tenniswereld. Eerst probeerden we de aloude truc: Hoofd omhoog, lekker arrogant het controleerkotje voorbijwandelen met een flair alsof je er al jaren thuishoort en het onbeleefd zou zijn om effectief het ticketje te checken. Helaas, deze tactiek lukte spijtiggenoeg niet.

Na vijf minuten beraadslagen hadden we een ander plannetje. De meeste mensen hadden een dagticket, maar niet iedereen gaat naar alle matchen gaan kijken EN henin was de laatste match dus velen gingen al naar huis... Dit liet dus een opening voor ons. Uiteraard mocht ik het karweitje opknappen. Met mijn vriendelijkste glimlach pos(t)eerde ik me aan de uitgang. Zorgvuldig mijn prooi uitkiezend, zag ik een rijkere burger die waarschijnlijk niet zoveel belang hechtte aan zijn ticketje. Met een poeslief, schuchter lachje wist ik hem te overtuigen, maar zoals bij veel koppels was de vrouw de baas en moest hij dit eerst eens gaan overleggen. Een flauwe uitvlucht dacht ik, tot hij 10 minuutjes later kwam aanhollen met twee ticketjes! En welke ticketjes dan nog!!!!! We zaten op de derde rij te kijken hoe 'Juju' het zweet van haar voorhoofd veegde. (kleine noot: volgens mijn lieftallige nonkel en nichtje waren we zelfs eventjes achtergrondfiguren in de rechtstreekse verslaggeving)