Sydney stond plots op alle verkeersborden, we konden er niet meer van onderuit... Het einde kwam nabij! Het werd tijd om voor onze trouwe reiskompaan een nieuwe eigenaar te zoeken. Na een grondige 2e wasbeurt (na de eerste wasbeurt konden we de verleiding niet weerstaan om een modderig gravel roadje in te slaan...) hingen we met de nodige ceremonie en traantjes het bordje 'For Sale' om de nek van onze Golden Horse. Het was alsof onze hengst het aanvoelde dat onze wegen gingen scheiden, want vanaf dat moment begon er iedere dag iets meer te ruttelen en te sputteren... Of waren onze oren iets attentiever gekomen nu de kwaliteit van onze Nieuw-Zeelandse reis afhing van de verkoopprijs?
-
Bij het weerzien van Syndey hadden we toch te kampen met een dubbelgevoel : Enerzijds ongelukkig omdat onze ronde van Australie nu effectief rond was, anderzijds toch plezant om herinneringen boven te halen van de groentjes die we een jaar geleden waren. Eenmaal over de emotionele klap sloegen we vol goeie moed de handen uit de mouwen en werd iedere hostel versierd met een aanplakbiljet van onze gouden 4wd. Na 10 maand nauwelijks naar de GSM gekeken te hebben, werd er nu zelfs al na een 5min durende douche de gemiste oproepen verwachtingsvol gecontroleerd. Helaas na 2 dagen wachten had er ons nog geen enkele mogelijke koper gecontacteerd. Dan maar een andere weg proberen... Via via hadden we te weten gekomen dat er zich in het stadscentrum van Sydney een klein straatje bevond dat dienst deed als een officieuse 'carmarket' voor backpackers. De weg er naartoe was telkens een stresserende bedoening, alles piepte aan de auto, beiden hadden we het gevoel dat ons betrouwbaar autootje elk moment uit elkaar kon vallen. Het was niet echt de boost die we nodig hadden om een goed verkoperspraatje uit onze mouw te schudden. Maar veel verkoperspraatjes moesten we niet doen.
-
Als er dan al eens een potentieel backpackerkoppel passeerde kon onze robuuste Toyota Landcruiser hun droom van een romantisch flowerpowercamionnetje niet doorprikken. Spijtig dat ze niet beseffen dat je in dit land enorm gelimiteerd bent met zo'n asfaltautootje. Veruit de saaiste dagen in Australie! Vooral omdat er altijd een van ons twee in de auto moest blijven om een parkeerboete te voorkomen.
-
Na uren van verveling tikte er dan ten slotte toch iemand vluchtig op ons raampje (het oudere duitse koppel dat enkel onze auto stond af te breken niet meegerekend). Hij kende iemand die geinteresseerd kon zijn, het bleek een autogarage te zijn. Een spannend uurtje wachten waarin de garagist alles eens onder de loep nam met als resultaat een lijst met alle mankementen (in totaal 15! oeps). Na enig weg en weer gebluf ging de Golden Horse voor 1/3 van de aankoopprijs over de 'slachtbank'. Tien minuten later stonden we als twee wezen op straat, onze rots in de branding was verdwenen. (Eventjes aantonen hoe louche het er aantoe gaat: De garagist was van dezelfde genre als waaraan wij onze auto hadden aangekocht => binnen enkele weken zal hij dus bij hoog en bij laag beweren dat de auto nog nooit in handen van backpackers is geweest.)
niks boven de colt!
ReplyDelete