Gezien de geplande hereniging, binnen vier dagen, met m'n oudjes vlogen we er direct in. Onze wilde haren leidden ons naar de 'Waitomo Caves' voor de 'Blackwater rafting': via een kolkende rivier, op uw opblaasbaar bandje, door pikdonkere / obscure grotten vol glimwormen, met claustrofobische, minuscule doorgangen & angstaanjagende watervallen als hindernissen. Onze trip werd echter bijna afgelast door de hevige regenval: De gidsen stelden ons voor een ultimatum. De tocht afblazen of toch doorzetten ( zonder het abseilgedeelte wegens tijdrovend) met een groot risico dat we de nooduitgangen zouden moeten gebruiken. Niet echt een breinbreker voor ons! Het was echt geestig en de drama van de steigende rivier maakte het alleen spannender!
Nu vlug terug naar de luchthaven van Auckland!
Anekdote: 't eerste campervanaccidentje (Inderdaad, der zijn er meerdere!)
M'n hart weigert halsstarrig het verlies van de Golden Horse onder ogen te zien. En dan gebeurt uiteraard het onvermijdelijke. Bij het maken van een U-turn, schuwde ik het niet om de steile greppel vol grind te bezigen. Gevolg: m'n band verloor z'n grip en schoof de dieperik in. Het was geen zicht: onze campervan verspreid over de gehele baan, met z'n buik op het asfalt & zijn wiel zwevend in het niets. Oeps! Maar geen paniek bij deze oud-krijgers. Ik vertrok meteen te voet richting de naburige boer. Niets dat een stevige koord & tractor niet kon oplossen, was mijn gedachte. Aangeklopt bij het (ietske sjofel uitziend) huis, kwam na 10 min een echte Maori, vol gezichttatoeages, opendoen. Toch even slikken maar ie was enorm vriendelijk & belde direct versterking op. Tesamen richting het armzalig karreke, zagen we dat Stephanie haar eigen briljant idee was aan het uitwerken. Ik bespaar u de details, maar het was een genius staaltje van vindingrijkheid. Ze moest wel enorm sjouwen met het grind, met openliggende handen als gevolg. We geraakten er weliswaar zonder kleerscheuren uit! Oef!
No comments:
Post a Comment