Tijd om onze laatste 3.5 weken wat rooskleuriger te maken...
Oorspronkelijk gingen we onze eerste wwooffamilie eens een onverwacht bezoekje brengen, maar omdat de Golden Horse veel te veel begon te piepen hebben we daar vanaf gezien. Dus nu hadden we de ideale kans om dat alsnog te doen. Slechts 1 telefoontje en de zaak was beklonken, we waren meer dan welkom! Twee dagen later stonden we met pak en zak in het dichtsbijzijnde station (1h30 van hun huis) nerveus te wachten. Gelukkig herkenden we ze nog en zij ons ook nog.
Hoewel we, na 2 maand alleen te reizen, ons wat moesten aanpassen aan een gezin met vier luidkeelse belhamels was het een superplezant wederzien. Het huis waar ze 10 maand geleden aan bezig waren, was nog altijd niet af. Ideaal dus voor ons om daar de handen uit de mouwen te steken. We hadden een doel voor ogen: hen in hun nieuwe huis krijgen nog voor we vertrokken. Zelfs met de vele uren waarbij we de vakwerkers (vooral de schilder) probeerden te helpen zijn we er op 2 dagen na niet geraakt. Maar toch was de familie ons zo dankbaar voor ons harde werk dat we voor twee dagen hun auto meekregen en de bijhorende proviand om een nabijgelegen national park te bezoeken.
Het lentegevoel dat ik in deze streek had werd met iedere dag versterkt. Een warmer wordend zonnetje, de bletende lammetjes, de zoemende bijtjes, de parfumgeuren van de bloeiende kerselaar... en uiteraard de puppy`tjes die ik bijna iedere dag een bezoekje bracht bij de opa. Toen ik achterna de foto`s bekeek van ons verblijf bleken deze twee koddigaards toch de hoofdrol te krijgen.
Naast het werken deed ik vooral mee in de sportieve activiteiten van de vrouw des huizes. We trainden samen voor de 10km van Canberra. Servaas heeft ook meegedaan en had zich al bij zijn eerste en enige training geblesseerd. Maar hij was toen al ingeschreven onder de naam ~ Muscles from Brussels~ (Stephanie C. was zijn achternaam vergeten) en kon dus geen verstek meer geven. Resultaat: 2km gelopen, 8km geslenterd, recordtijd van 1u45. Een ware vertegenwoordiger van de Belgische delegatie! Gelukkig was het vrouwenteam van Belgie in betere conditie. Naast het lopen heb ik me ook eens gewaagd aan een introductieles yoga en het daarbijhorend terrasje.
De warme choco voor de haard, de elektrische dekentjes, het gezelschap, de prachtige omgeving, de lekkere maaltijden, kortom de huiselijke sfeer zorgden toch nog voor een knaller van een afscheid van Australie.
(Eventjes aantonen hoe lief de mensen waren: Chris heeft samen met ons om 3u opgestaan om ons persoonlijk 4u ver naar de luchthaven te voeren!!!)
.
Anekdote 1: Mijn eerste ziekenhuisbezoek
.
Gedoken met bloeddorstige haaien, aangevallen door briesende stieren, het pad gekruist met op de loer liggende, hongerige krokodillen, maar het beestje die verantwoordelijk was voor mijn eerste bezoek aan een lokale hospitaal was welgeteld 2mm groot: een hardnekkig, pietluttig teekske! Mijn dank gaat daarbij ook uit naar mijn dierbaar vrouwtje wegens haar ondoordacht & onbesuisd gedrag bij het gedeeltelijk verwijderen ervan.
.
Anekdote 2: Jagen op z'n Australisch
.
In de laatste week mocht ik de gastheer vergezellen op een echt 'Australian Outback' jagersuitje, d.w.z. 's nachts met vijf man in een pick-up - waarvan drie, geweer in de hand, verkleumd erop-, elk met ons biertje in de hand, zoekend met felle schijnwerpers op enig loslopend wild. Stephanie, onze dierenvriend, bleef wijselijk voor de haard.
No comments:
Post a Comment