De wederontmoeting

Zoals het een goede zoon betaamt, was ik perfect op tijd in de luchthaven om hen van harte te verwelkomen na hun loodzware, 30 uur durende trip. Al wachtend, zagen we in de aankomsthal opeens een schim van een vriendin van mijn moeder. Een Delerium Tremens? Geen waanillusies, mijn ouders hadden een (bij nader inzicht: zeer) aangename verrassing in petto: uit angst voor de wederontmoeting met hun zoontje, hadden ze Belgische versterking opgetrommeld, hun bevriend koppel Erik & Machteld. Dubbele knuffels & zoenen werden uitgedeeld en als rasechte Belgen gevierd met ‘ne Stella'. Iedereen gestockeerd in ware vluchtelingenstijl op mijne achterbank, vertrokken we richting het centrum van Auckland. Geen tijd om uit te blazen, we zaten op een strak schema!

Twee weken lang kreeg ‘The Backpacker’ het gezelschap van een bombastische tientonner, bestuurd door een gouden duo: vader, schitterend in zijn rol als camioneur – ie heeft duidelijk zijn roeping gemist- en co-piloot Erik, waarbij we strenge vermoedens koesteren dat de persoon in kwestie een verleden heeft als signaalgever in een luchthaven.Hilarische taferelen, zeker bij het parkeren! Het koningskoppel had echter bijna een valse start genomen bij hun eerste manoeuvre, vijf min na de ontvangst van het logge gevaar ( zie onderstaande foto: het boomke was in hun blinde hoek opgegaan) Enkele dagen later kreeg de caravan z’n welverdiende bijnaam: ‘ De padde’!

Gebombardeerd tot plaatselijke reisgidsen , viel er een grote last op onze schouders. We moesten op onverkend terrein de groep leiden tot al het pracht & praal. Godzijdank was de groep zeer gemoedelijk en het land Nieuw-Zeeland. Daarbijkomend had Machteld haar voorbereiding getroffen en konden we haar bevindingen als rode loper gebruiken. De gevulde dagen verliepen zeer vlotjes en we amuseerden ons te pletter: prachtige plaatskes, unieke activiteiten en zeer tof gezelschap. De avonden werden meestal tot in de late uurtjes afgesloten met het kaartspelletje ‘stekken’. Een zeer animerende bezigheid, desalniettemin diende ik mijn moeketje soms wakker te schudden -“haar oogkes waren gewoon aan het rusten”, yeah right!

Anekdote, vooral gericht tot mijn broeders en zuster:

De ballon is volledig doorprikt. Opgevoed, al luisterend naar vader & z’n dromen over een isolaat bestaan in de ‘bush’ met enkel zijn zakmes ter beschikking, wel, uit onze reis samen kan ik ten stelligste concluderen dat ie het geen dag in de wildernis zou overleven. Tenzij hij met ‘bush’ bedoelde, een plaats waar er wc’s & warmwater douches voorhanden zijn en waar hij zijn , uit de lokale supermarkt gekochte, kaas met zijn zakmes kan snijden!

Onze Activiteiten:

Bay of Islands

Blauwe lucht + stralend zonnetje: ideale dag voor wilde dolfijnen te gaan spotten. Lang hebben we niet op onze honger moeten zitten. Na tien min kregen we reeds het gezelschap van enkele dolfijnen met hun kalfjes. Leuke beestjes, spijtiggenoeg mochten we hen niet vergezellen in het zeetje ( Domme regel van de groene)

De cruise had echter nog meer troeven achter de hand, waaronder de bezichtiging van de 133 eilanden in hun baai: Jammergenoeg geen miljardairs en hun blonde chica’s in hun bloot kontje op de gevoelige plaat kunnen leggen. Er waren wel enkele parelkes bij (eilanden bedoeld e)

Aangekondigd als hoofdattractie, kregen we op het dek plotseling het gezelschap van menige Japanners met hun camera’s in het gareel. De wereldberoemde & hoog toeristenaantrekkende ‘Hole in the rock’. En ja hoor, ie kwam in zicht, de spanning was te snijden, ge kon een speld horen vallen…. de adembenemende, oogverblindende, unieke….gat in de rots! Ik jubel nog van enthousiasme bij het terugdenken eraan. Een absolute hoogvlieger in mijn reis, nooit te vergeten. Wat een prachtig gat!!! Toeristen e!

Avondje a la Maoriaans

Ge kunt onmogelijk Nieuw-Zeeland bezoeken zonder toch eens de 'schreeuwende' Maori cultuur op te snuiven. Alzo, met de ticketjes in de hand, niet wetende aan wat we ons moesten verwachten, vertrokken we op een avondje uit richting een nagebouwd maori-dorp. Na de aankomst van de 10 krijgers, zittend in hun oorlogskano, met de daarbijhorend uitstekende tong & sissend geslurp, namen ze ons mee naar hun dorp.

Wat volgde, was een indrukwekkend schouwspel, vol losgeslagen / geschifte Maori's; met een zeer levendige openingsceremonie. Om te eindigen in glorie met een 10min durend oorlogsdans, beter gekend als de 'Haka' ( wereldberoemd door hun nationaal rugbyteam, The All Blacks)

Een memorabele avond!

PS: volgens anonieme bronnen moet mijn eigenste Haka niet onderdoen qua indrukwekkendheid van dat Nieuw-Zeelands geweld. Uiteraard op vraag uitvoerbaar ( mits de consumatie van de nodige duvelkes vanzelfsprekend)

Koken in de campervan

Tot mijn zeer! stelligste verbazing en met oprechte spijt dien ik jullie bloglezers mee te delen dat er geen fotografisch beeldmateriaal betreffende dergelijk rubriek werd teruggevonden in ons -18000 fototellend- archief.

Alhoewel, misschien kan onderstaand belastend bewijsmateriaal een tipje van de sluier lichten:

Editoriale rechtzetting: de auteur erkent driemaal aanwezig geweest te zijn bij dergerlijke praktijken ( het koken hiermee bedoeld)

De twee redenen waarom ieder moment voor eeuwig te bekijken valt

White Island

Een spectaculair fenomeen: op 100 km van de kustlijn, op een isolaat eiland, ligt een van de actiefste, bezoekbare, vulkanen ter wereld. Daar moesten we toch het fijna van weten. Bewapend met gasmasker & veiligheidshelm werden we per boot gedropt. Initieel denkend dat deze 'noodzakelijk' attributen enkel het showgehalte moesten opkrikken, leerden we al vlug bij de zoveelste hoestbui dat het opzetten ervan toch geen kwaad kon. Slenterend op een waar maanlandschap, vol kokende modderpoelen, onszelf een weg banend in een door de spleten opgetrokken rookwolk, dat bezorgt u toch een speciaal gevoel! En eenmaal m'n zonnebril werd weggevreten door het hoge zuurgehalte, begon ik me toch vragen te stellen over de gezonde lucht. De ervaring was mijn geld - lees: moeders geld- meer dan waard.

De eeuwenoude taakverdeling

Foto's spreken meer dan woorden, toch?!

Avontuurlijke Activiteiten voor onder-de-pensioengerechtige leeftijd (lees: 50 jaar)

‘The Tongrariro Crossing’, bestempeld als NZ’s schoonste eensdagswandeling. Het 19km lange traject leidt u over een van de hoogste, besneeuwde alpinetoppen van het noordereiland, het vergt dus een zekere conditie. De berggeit in ons zijnde laat zo’n opportuniteit niet liggen. De weersomstandigheden verplichtten ons wel (dik tegen ons goesting) aan te sluiten bij een gids en dertig volgelingen. Gevolg: Twee associale schepsels die weigerden te onderkennen dat ze de Nederlandse taal machtig waren tegenover de vier! noorderburen. Gelukkigheidshalve oversteeg de adembenemende omgeving bij verre onze negatieve gevoelens. Verassend was ook het warm, dampend zitje die de top van de berg u voorschotelde door zijn vulcanische ondergrond. De afdaling in stijl, al glijdend, was de kers op de taart.

Ps.: De `gepensioneerden` hebben het echter niet aan hun hart laten komen. In de plaats van dollars neer te tellen voor te mogen wandelen, kropen zij in een gezellig romantisch vliegerke en hadden ze een onovertrefbaar overzicht van de besneeuwde bergen. Niet slecht, ik geef het toe, we waren een beetje jaloers.

Raften: `De hoogste waterval bij uitstek in het commerciele raften` Logischerwijze bracht deze slogan ons in een rubberbootje samen met twee aussies en een kiwi als kapitein. Peddelen op een rivier, gequoteerd met de grootste moeilijkheidsgraad, geeft u toch een avontuurlijk gevoel. Maar de adrenaline stroomt pas bij het naderen van die 7m hoge waterval! Een sport voor herhaling vatbaar!

Door al dat fijns vlogen de dagen voorbij en was het alweer tijd om afscheid te nemen. Een zeer emotioneel moment: de band tussen moeder en zoon werd terug verbroken. Menige traantjes hebben gevloeid (gevoelige clan, die Vercruysses).