Vaarwel!!!

Dit is onze allerlaatste post, ik weet het jullie zijn nu waarschijnlijk net in tranen uitgebarst. Geen toffe blog meer om jullie bezig mee te houden tijdens de saaie kantooruren.

Morgen vertrekken we terug richting ons vaderland. We landen op 29/10 om 11u20 in Zaventem. We zien jullie dit weekend wel met een pint in de hand!!!!!!!!!

DIKKE KNUFFELS EN TOT GAUW

Het avontuurlijk, spierpijnverwekkend Zuidereiland (de foto's)

Het noordereiland verdween nog maar net achter de horizon of het zuidereiland stond al klaar om ons te begroeten met zijn sneeuwtoppen en mooie natuurverschijnselen. Een uur lang vaarden we door de prachtige Marlbourough Sounds met zijn onbeschrijfelijke kleuren in het water om uiteindelijk voet aan wal te zetten in het stadje Picton.

Vanuit Picton vertrokken we richting het veel geprezen Abel Tasman National Park. Als je naar de foto`s kijkt, zou je er ons van kunnen verdenken dat we in het geniep richting hawai zijn gereisd, maar het is wel degelijk Nieuw-Zeeland. Met de kayak verkenden we de prachtige kust en zijn beruchte `Mad Mile` ( een uitstekende landtong => veel wind) als spiertestertje en ook wel maagtester gezien de golven behoorlijk groot zijn in zo`n klein bootje. Het zeekayakken verliep vlotjes, behalve af en toe een discussietje over wie nu wel de kapitein van het schip was, dit veroorzaakte echter geen muiterij. Uiteindelijk gaven we onze kayak mee met de watertaxi die ook onze trekrugzak op het strand had afgezet. Na een uurtje wandelen bereikten we onze campsite en konden we de tent opslaan. We zaten vroeg in de veren daar de sandflies blijkbaar een complot hadden gesmeed om ons gezamenlijk te attackeren. Ze stoten met gemak de muggen van hun troon als meest irriterend insect. Hoewel ze geen ik-hou-u-wakker-in-het-midden-van-de-nacht gezoem maken, zalig denkt u nu, maar bedenk hierbij dat u geen enkele waarschuwing krijgt wanneer zo`n monster uw dierbaar bloed als delicatesse beschouwt. De beten jeuken 10 x erger, blijven 10 x langer en zijn 10 x groter.

Tot daar mijn frustraties, gewekt door het zonnetje, onze tent afgebroken en we konden er weer tegenaan. Vooraleer we met de watertaxi terug bij ons autootje konden geraken, moesten we eerst nog 20km te voet afleggen langs de prachtige kustlijn. Een zalige twee dagen!!!

Hoewel we de koddige pelsrobben al van op de kayak hadden gespot, wilden we ze toch nog eens van dichterbij bekijken. Kaikoura bleek de ideale plaats te zijn en als je niet meer geinteresseerd was in de beestjes kon je simpelweg genieten van de adembenemende omgeving. De pelsrobben deden amper hun ogen open bij naderende voetstappen of ronkende automotoren. Een kleintje kwam zelfs nieuwsgierig aan mijn voet snuffelen om me daarna met zijn puppy-oogjes aan te kijken. Ik had het bijna ontvoerd in mijn valies.

Daarna stond het langverwachte ijsklimmen op de agenda. Na enkele regenachtige dagen schetterde de zon verblindend op de sneeuw. Een ideale skidag is blijkbaar ook een ideale gletsjerbeklimmingsdag.

Met al ons materiaal (ijspik, helm en speciale spikeschoenen - crampons-) in onze rugzak gepakt, vertrokken we richting de kolossale Franz-Josef Glacier. Net voor we effectief de gletsjer betraden kregen we nog een briefing en de tijd om onze schoenen te verwisselen. In de veiligheidsbriefing benadrukte de gids dat de helm uiterst belangrijk was en tijdens zijn 10min

durende litanie bemerkte ik dat mijn rugzak verdacht leeg aanvoelde... Hmmmmmmm wat zou ik vergeten zijn? Ik probeerde nog te vragen of de helm die de gids vast had toevallig niet uit mijn rugzak kwam, maar helaas... Ik was mijn helm in de stad vergeten. Ik hoorde Servaas verzuchten `tis weer niet raar` en de gids zijn gezicht veranderde in een dreigende donderwolk. Heel eventjes vreesde ik dat ik niet meer mee ging mogen. Maar toen haalde hij zijn schouders op en gromde hij dat Servaas en ik de helm maar moesten delen als we onder een ijsmuur stonden. Gelukkig was de andere gids, die al boven was, wat minder bekommerd om zijn hoofd en stond hij zijn helm af. Na dit klein incidentje konden we eindelijk vertrekken, zij het met een rood hoofd onder mijn wit vitaal helmpje.

Na 30min lastig, vermoeiend stappen met die schoenen door de ijsblauwe kloven bereikten we een muur van ijs. Met de twee spikes aan de top van je schoen en de twee ijsbijltjes moest je aan de top zien te komen. SUPERLASTIG! Als je bijna boven was, trilden al je spieren van de inspanning en had je amper de macht nog om je bijl in het ijs te slaan. Voor vier dagen lang kon ik mijn armen amper bewegen. En dat het toch nog een gevaarlijk sport is, bewees een van onze medeklimmers. Tijdens een afdaling slaagde hij er namelijk in zijn kuitspier te spiesen met zijn vlijmscherpe spikes. Hij moest afgevoerd worden met een reddingshelicopter, wat ons spectaculaire beelden opleverde.

En dan was het tijd voor ons tweede campervanaccidentje. Gewend aan de Australische bushkampeerplekjes keken we niet raar op toen het paadje naar de ideale campspot een steil, groen grasbaantje bleek te zijn.Onze chauffeur was blijkbaar weer vergeten dat we met een toyota Hiace rijden in plaats van met een landcruiser. Gevolg: Het wiel draaide door en groef zichzelf in de modderige ondergrond. Onze gekende technieken (stenen, takken, opgedroogd onkruid, etc onder de wielen steken) hielpen echter geen zier. Onze auto had blijkbaar besloten daar te overnachten. Tijd om de hulp van een 4WD van een van de medekampeerders in te roepen. Die bleek echter niet zo happig te zijn daar we het wandelpaadje naar de knoppen hadden geholpen (oeps) en wees ons met enig sarcasme het asfaltbaantje 15m verderop aan. Onze verbaasde blikken bewezen echter onze onschuld en 10min later had hij er ons zonder problemen uitgetrokken. Opnieuw waren we er zonder kleerscheuren vanaf gekomen, hopelijk leest Dhr. Backpacker onze blog niet. En papa is waarschijnlijk ook gelukkig gezien zijn visakaart zich borg stelde voor ons bakske. (nogmaals dank daarvoor)

Milford Sound, het icoon van het zuidereiland, is enkel te bezoeken met een cruise. Misschien iets te toeristisch voor ons, maar we hadden het kleinste bootje uitgekozen om ons toch geen nummer te voelen. Toen er slechts 5 anderen de boot betraden, kon ons geluk niet op. En daar de top van de boot voor velen te koud is, wat het net een privecruise. Slechts toen de dolfijnen meezwommen met de boeg en er een koddig pinguintje aan wal werd gespot namen we de medepassagiers gewaar. Toen de pinguins de boot zagen naderen, liepen er twee op hun typische waggelende wijze de struiken in, superkluchtig om te zien. Onze medepassagiers waren absoluut niet rond de top te bespeuren wanneer het kleine bootje zich onder een dikke straal van een waterval manoeuvreerde. Er waren er maar twee zot genoeg om in het gutsende water te blijven staan. Laten we zeggen dat het een verkwikkend ijsbad was.De valleien waar we doorvaarden waren gevormd door eeuwenoude gletsjers uit de ijstijd, zalig om te zien.

Tussen de activiteiten in deden we niets anders dan bergwandelingen. Ik begin me stilletjesaan af te vragen of wij twee niet afstammen van de berggeit in plaats van de aap. We mekkeren nog net niet tegen elkaar (en dat na een jaar 7/7 24/24 samen zijn). Je moet hier al heel erg je best doen om op een plaats te staan waar er geen sneeuwberg de horizon opfleurt. En de door smeltwater gevormde ijsblauwe rivieren die het landschap doorkruisen zijn een parel voor het oog.

Bij een wandeling sliepen we zelfs in een berghut. Iedereen die zich rond het warme kacheltje schaart terwijl buiten de wind loeit en het sneeuwt, echt gezellig. We ontmoeten er zelfs voor het eerst sinds ons vertrek uit Belgie een West-Vlaming! Ja, we overwegen ten sterkste om ons te gaan verdiepen in het alpinisme.

Jullie denken nu waarschijnlijk dat al dat bergklimmen ter compensatie was van een scenic flight. Wel we hebben er ons toch eentje kunnen permitteren, zij het een specialleke... Te midden de vlucht werd je er namelijk uitgeduwd...

Het was echt ZALIG! Tijdens de eeuwigdurende vlucht richting de 12000 feet zat Servaas constant met zijn hoofd tussen zijn knieeen `nee` te schudden. Per meter dat het vliegtuig klom, ging de spanning omhoog (zeker toen we nog een extra 5 toeren moesten doen omdat de wind te sterk was om te landen) om uiteindelijk volledig los te barsten toen het deurtje openging. Net voor ze je uit het vliegtuig duwen denk je toch even `Waarom?`. Om daarna 45sec lang aan 200km/h door de lucht te klieven. ZALIG! Alsook de omgeving: de besneeuwde bergketens, het ijsblauwe meer en daar ergens tussenin de landingspiste. Ik zou het zo opnieuw doen, misschien zelfs solo (Meme ge moet u nog geen zorgen maken het is niet voor direct). Ondanks Servaas zijn krampachtige houding in het begin (zie foto s) heeft hij er toch van genoten. En dat voor iemand die twee weken geleden nog halstarrig beweerde dat hij dat nooit of te nimmer zou doen.