Stephanies oudjes

Wij via de Gibb River road, Stephanies oudjes door de woestijn= gsmontvangst nihil!!! Viertien dagen voordien, tijdens onze laatst mogelijke telefonisch contact, spraken we af op een welbepaalde tijdstip in een afgelegen noordelijk stadje. Wel spannend, want in die tijdspanne kan er nog zoveel gebeuren in Australie: rivieroverstromingen die de weg versperren, mechanische panne op een onbereikbaar woestijnpadje,… . De geplande ontmoeting was dus allerminst een vanzelfsprekendheid!

Onszelf beschouwend als rasechte inboorlingen, haalden we zonder enige moeite de deadline, maar geen spoor te bespeuren van het ander West-Vlaams bloed in ‘t stad. Tot immense frustratie van mijnentwege: na 20 dagen leven op pasta & water, zag ik Filips beloofde barbecue vol bier volledig de mist ingaan.

Na 2 dagen radiostilte begonnen we ons toch enigszins ongerust te maken: zou de door hen overbrugde 50000 km voor niets geweest zijn?

Uiteindelijk na 100tal vruchtloze pogingen hen te contacteren, kregen we een bekende stem te horen a/d andere kant v/d lijn. De ‘pater familias’ – na de door hem gevolgde, driedagendurende, streng regime bestaande uit slapen / eten / rijden- lag uitgeblust & versleten te rusten aan een prachtig natuurlijk warmwaterbron, weliswaar 700 km van ons verwijderd. Ze hadden de Australische wegen en z’n afstanden hopeloos onderschat!!!

Vijf uur later & 500 km verder….

... Werden we bedolven onder knuffels, zoenen en emotionele traantjes. Naar traditionele gewoonte volgde er uiteraard een glaasje bubbles en lekkere aperitiefhapjes (voor de kenners: Remmerie-toastjes) daarna werden onze hongerige magen het zwijgen opgelegd met een lekkere dikke steak!

Na 7 maanden kan je zo al eens wat te vertellen hebben dus de eerste dagen werden vooral doorgebracht in de stoelkes buiten in het zonnetje al tetterend.. Het was wel grappig om Filip en Mieke op een camping bezig te zien... De `luxebeestjes` moesten zich toch enigzins aanpassen.. Bij papa werkte het feit dat hij bij een nachtelijk plasje eerst zijn zaklamp moest vinden, daarna zijn schoenen, om dan nog eens 500m in de bittere koude naar het toilet moest stappen, na enige tijd toch wel op zijn zenuwen. (Wij de jonge twintigers vonden het al spectaculair dat er een toilet was!) Mama heeft zich daarentegen meermaals bezondigd aan godslastering wanneer ze telkens het bed moest bouwen vooraleer ze van haar geliefkoosde nachtrust kon genieten. Maar naast deze twee feiten krijgen ze van ons toch een voldoende in het vak Luxueus Kamperen. En heel stiekem bekennen ze soms aan de telefoon dat ze het toch een beetje missen, of zou dit meer te maken hebben met onze aanwezigheid.

Van al dat bijpraten kregen we toch een schorre keel en was het tijd voor enige actie. Doordat alle omliggende 4wd-routes gesloten waren kon er helaas geen wedstrijd fourwheeldriving doorgaan tussen de Apollo, de Golden Horse en de bijhorende piloten. (Volgens Servaas was een krachtmeting overbodig, daar hij zichzelf uitriep tot de gedoodverfde winnaar)

Het 4wdriven hebben we dan ingeruild voor andere Australische activiteiten, we zoemen eventjes in op de twee specatculairste...

Op weg van de ene prachtige waterval naar de andere, zagen we plots een heleboel auto s langs de kant van de weg en overal mannen met cowboyhoeden... Dit wekte uiteraard onze interesse en bij nader onderzoek bleek er een rodeo aan de gang te zijn! Een rodeo hier is als een plaatselijke kermis bij ons, ideaal om oude bekenden terug te zien. Wat dus wil zeggen dat we toch een beetje afstaken (Servaas probeerde zich nog te vermommen door zijn cowboyhemdje, lange! jeansbroek en hoed te gaan aandoen, maar helaas verraadden papa zijn witte kuiten ons :))

In de namiddag werden vooral de `herders`kwaliteiten van de kandidaten getest en gezien ons recentelijk verblijf op een station konden we mijn ouders toch van enige professionele uitleg verschaffen. Tegen de avond veranderden de deftige ruiters in stoere (of eerder domme?) lefgozers die het zo lang mogelijk probeerden uit te zitten op een op hol geslagen stier of paard. Meerdere kandidaten vlogen daarbij in de hekkens, tot groot jolijt van de opgehitste toeschouwers.

Nu we in het hoge noorden van Australie vertoefden, moesten we toch ook eens oog in oog komen te staan met de meest gevreesde moordenaar van dit eiland. De Australiers zouden nog liever het gevecht aangaan met een witte haai dan met dit beestje. (op de negende foto kan je zien welke kanjers de reptielen wel kunnen worden).

Dankzij mama en papa konden we mee op een `jumping crocodile cruise` een spectaculaire boottocht waarbij de croc`s met een mals stuk buffalovlees dichterbij worden gelokt. Je ziet ze bijna niet naderen en plots happen ze met grote kracht toe, waarbij hun ontblote tanden iedereen de adem beneemt.

De tiendaagse hereniging vloog voorbij en voor we het wisten was het weeral tijd om afscheid te nemen. De volgende knuffels delen we uit in Zaventem. Mama en Papa dank u wel voor al de lekkere chocolade en steaks, we zitten nu nog steeds met afkickverschijnselen...