Via het prachtige doch dorre landschap kwamen we rond het middaguur aan. Met de vorige station in gedachten zagen we ons al gezellig tafelen met een rustig 4-koppig gezinnetje. Toen we te horen kregen dat er tijdens de muster permanent 12 man op de station aanwezig zijn, moesten we toch even slikken. Daarenboven was het nog eens een internationaal gezelschap: Een supergrappig Iers koppel (soms wel onverstaanbaar, zelfs voor de engelssprekende Australier); Een bizar Duits koppel (de vent dronk geen bier (als Duitser??!!) en het meisje haatte het stationleven en kwam niet uit haar kamer). Daarnaast nog 3 Australiers: Hannah, een zelfverzekerde vet in spe; Ben, een rasechte Aussie en Paddy een superenthousiaste gast die in zijn vrije tijd rondging als getuige van Jehova.
Dan hadden we nog het gezin. Annetoinette en Sam de net getrouwde joviale hosts. Matthew de jongere broer. Cynthia de moederkloek en dan nog Greg haar man, de interessante eigenaar. Het was een geestige bende en aangezien we altijd samen aten en werkten, leerden we iedereen snel kennen.
Vooraleer ik verder ga eerst even het stationjargon:
Musteren: de koeien bijeendrijven aan de hand van buggy`s en een helicopter
Buggy: een kleine 4wd
Yards: Ijzeren hekkens waar de koeien bijeen worden gehouden
Homestead: het erf
Roadtrain: een gigantische vrachtwagen met 4 aanhangwagens (Servaas heeft er zelfs mee gereden!)
De hoofdreden waarom we een station uitprobeerden was dus voor de muster. Daarom dan ook dat we na enkele dagen tijdens het ochtendgloren vol spanning aan de ontbijttafel zaten. De taken waren de avond ervoor verdeeld en wij gingen elk als medepassagier mee in een buggy, we gingen dus niet actief deelnemen aan de eerste muster. Hoewel we daar superblij mee waren verliep het die dag toch wat anders. Bij het aantrekken van mijn botienen vroeg ik al lachend aan de eigenaar, tevens de piloot, of hij geen gezelschap wou in de helicopter. Waarop hij tot mijn verbazing `ja` zei!! YIHAAAA!!! Mijn dag kon al niet meer stuk! Acht uur heb ik in de kleine wendbare zetel met schroef gezeten! De spieren van mijn kaken deden pijn van mijn eeuwige glimlach. Toen we naar de startplaats vlogen vroeg ik hoe snel we vlogen. We bleken aan 160km/h door de lucht te zoeven. Ik geloofde het niet aangezien het echt niet zo snel leek tot hij prompt naar beneden dook en op 1.5m boven de grond aan 160km/h bleef vliegen en inderdaad, daar vlamde de hele omgeving met razende snelheid langs mij voorbij. Tijdens het bijeendrijven van de koeien was het soms angstaanjagend hoe laag we vlogen, als ik naast me keek zag ik soms de kruinen van de bomen op een halve meter van de schroef! En geloof het of niet als je laag genoeg hangt proberen die stieren de helicopter aan te vallen!!
Het besturen van een helicopter is ongelooflijk moeilijk en dit heb ik aan den lijve mogen ondervinden aangezien ik het vliegende gevaarte ook eens mocht besturen… Iedere kleine millimeter dat je dat stokske van positie veranderde bewoog de helicopter naar mijn gevoel een meter, waarop je in een reflex die stick naar de andere kant zwaait, wat het alleen nog erger maakt…
Maar wat was er ondertussen met Servaas gebeurd?
Bij het op punt stellen van de buggy`s bleek er nog 1 onbemand te zijn en Servaas mocht dus het stuur hanteren. Kortom hij werd voor de leeuwen of beter voor de bulls gegooid, want het rijden in buggy`s is een hoop stressvoller en chaotischer dan in de helicopter koeien te zitten aanwijzen (dit heb ik gemerkt bij onze tweede muster). Dat iedere buggy vier reservebanden heeft, voorspelt al niet veel goeds. Het terrein waar er op gereden wordt is ongelooflijk ruw en rotsig met andere woorden medogenloos op de banden. Aangezien je niet op een pad rijdt, moet je dus zelf maar uitzoeken waar de weg het `best` lijkt. Daarbijkomend wordt je ongelooflijk door elkaar gerammeld en het stuur lijdt precies een eigen leven. Het is dus absoluut geen goed idee om je duimen tussen het stuur te steken, iets wat Servaas na 5min aan de harde hand heeft moeten ondervinden. Zijn duim heeft 3 dagen vierdubbeldik gezeten en kwam met de dag zwarter.
Terwijl je je een weg probeert te banen richting de koeien moet je ook nog eens de bevelen opvolgen die je via een schetterende radio worden toegeschreeuwd. Het is bijna onmogelijk voor het menselijk oor om daar ook maar iets van te verstaan aangezien het A in het engels is en B het ruttelen en sputteren van de motor alles overheerst. Als ge dan toch nog in staat zijt om een onstnapte koe of stier te vinden kan het evengoed zijn dat die niet akkoord gaat met uw plan en de auto als een rode lap beschouwd met alle gevolgen van dien. Je zit pas echt in de penarie als je een platte band hebt. Niemand wacht op je wat dus wil zeggen dat je eenmaal je de band hebt vervangen er geen kat meer is te bespeuren en je absoluut geen idée hebt waar de koeien en buggy`s zich bevinden... Gelukkig heeft Servaas dit niet meegemaakt anders ging hij daar waarschijnlijk nog rondrijden.
Op het einde van de muster worden de koeien in de yards gedreven. Vooraleer ze op de roadtrain worden geladen, worden ze opgesplitst in categorieen (wat soms grappige beelden oplevert wanneer een stier niet wil luisteren. Ondertussen worden ook de hoorns afgeknipt (wat soms bloederig kan zijn en waarbij de rode vloeistof echt alle kanten opspuit). Dit wordt gedaan zodat de koeien elkaar niet verwonden tijdens het vervoer.
Wederom zat er blijkbaar niet veel vlees meer in de diepvries en moest er dus een koe worden geslacht… Deze werd zorgvuldig uit de kudde gekozen (een beetje zoals ge een kerstboom gaat gaan kiezen) en neergeschoten, onmiddellijk gevild en aan een kraan gehangen om te rijpen. De volgende morgen veranderde de keuken in een slagerij. Ik stond er met een hakbijl de ribbekes van mekaar te scheiden en naast mij was er iemand gehakt aan het malen. (bizarre anekdote: Bij het lossnijden van de ingewanden worden het hart, de niertjes en de lever als delicatessen behandeld en in een apart potje gelegd om ze dan `s avonds in een lekker sausje te braden.)
We hebben van deze ervaringen prachtige foto`s maar voor de gevoelige lezer onder jullie zetten we deze wijselijk niet op internet. De geinteresseerden kunnen ons dan eens een bezoekje brengen in Gent en ondertussen ook de uitgebreide versie van ons stationverblijf horen.
Oja ondertussen werden we ook geinterviewd door de West-Australische gazet... Indien je ons niet gelooft, klik dan maar eens op onderstaande link. Voor de eerste maal in ons leven deden we een fotoshoot (met lichtpaneel en al!) iets wat onze ijdele Servaas uiterst aangenaam vond!
http://au.news.yahoo.com/thewest/a/-/wa/7343711/belgians-work-around-australia/
Enkele sfeerbeelden met een woordje uitleg.
Een pijnlijk biljartspel op ons `afscheidsfeestje` (uiteindelijk zijn we pas een dag later vertrokken). De bedoeling van het spel: De persoon met de biljartstok moet met een hand proberen te mikken op iemand zijn kneukels aan de andere kant van de tafel.
De Homestead! De gebouwen links en rechts zijn de schuren met allerlei werkmateriaal in. Het gebouw verscholen in de verte is de keuken.
De `donkey` is de bijnaam voor ons warmwatersysteem. Iedere avond werd er een vuurtje gestookt onder de watertank zodat we ons toch met warm water konden douchen. Tevens werd het ook gebruikt als kampvuur en werden er toch enkele pintjes genuttigd voor het vuurtje.
Ben die oog in oog staat met een pas gevangen stier die zich maar niet naar het juiste vak wil verplaatsen. Uiteindelijk hebben we er een buggy moeten bijhalen om de stier te verplaatsen.
Ik en Hazel na een dag werken in de yards. De puntjes op mijn gezicht zijn geen sproetjes, maar kleine spetters bloed van de pas afgesneden hoorns van de koeien. 
Tess en Boss, twee van de vijf aanwezige honden die aan het wachten zijn tot iemand de stok opraapt en wegwerpt, hun favoriete spelletje. Zo erg zelfs dat ze soms met een stok je slaapkamer binnenkwamen als je zo onoplettend was om de deur open te laten. 
Een ideale foto om de ondergrond waarop er werd gereden weer te geven. Zoals je kan zien is het nogal ruw... 
De vijf buggy`s aan het wachten tot de helicopter er is om aanwijzingen te geven en de eerste koeien bijeen te brengen. 
Sam op weg naar de net geladen roadtrain vol koeien om deze in een 18u durende rit richting Perth te brengen. Annetoinette is mee om afscheid te nemen van haar man die ze 3 dagen zal moeten missen. 
De twee verstoten kalfjes Moose en Muffin die ongeduldig aan het wachten zijn op hun papfles. Een taak die ik maar al te graag op mij nam! 
Zo gaat men hier naar `t stad 300km verderop.. Omdat men zoveel moet meenemen gaan ze met de truck en de 4x4 op de trailer wordt dan niet ver van de stad afgeladen zodat men zich makkelijk kan voortbewegen in het centrum zelf. Het vergt dus enige voorbereiding om te gaan shoppen. 
Nog snel even de tactische zijde van het musteren recapituleren vooraleer de jacht op de koeien wordt ingezet. 
Het Duitse koppel klaar om te starten met de muster. (zowat de enige keer dat het meisje uit haar kamer kwam) 
Tijdens zijn vrije tijd hielp Paddy met het installeren van het roofrack. 
De linkerkant van dit gebouwtje was ons `huisje` voor 3 weken. Het lag een 500-tal meter van het erf en zorgde dus telkens voor een verkwikkende ochtendwandeling richting de keuken. Het lag vlakbij de yards waar de loeiende koeien ons soms wel uit onze slaap hielden.
Ben en Hannah die in het zalige Australische zonnetje zitten te wachten tot de helicopter arriveert en orders geeft. Hierop zie je ook hoe efficient zo`n cowboyhoed wel is.
De `Billy` (een conservenblik met een ijzeren draadje aan) is een eigengemaakte waterkoker... Dit werd telkens rond 11u aangestoken als we op uitstap waren zodat we ons konden opwarmen aan een lekkere thee of koffie. Blijkbaar vonden ze de 25 graden Celcius echt wel winterse temperaturen...
Het einde van een goede muster.De koeien worden met vereende krachten/buggy`s in de yards gedreven. Door al het stof dat de hoeven doen opwaaien zijn de bestuurders en inzittenden van de buggy`s op het einde van de dag bijna zwart. (gezien er geen ramen in de buggy zitten)
Cynthia in de gemeenschappelijke keuken bezig met de voorbereidingen van een lekker slaatje voor het middagmaal.
Greg die de koeien in de gaten houdt om eventuele ontsnappers te vlug af te zijn.
Ons tijdelijk neergezet tankstation tijdens de muster.
Paddy die een bulldozer-achtige truck bestuurt om het hooi naar de koeien te brengen.
Voor de fotoverslaafden onder jullie nog enkele extra beelden...
No comments:
Post a Comment