Onze eerste Wwoof Ervaring

Onze eerste WWOOF-ervaring (voor de niet ingewijden: je verblijft bij een gezin en je werkt enkele uurtjes per dag om zo je kost en inwoon te 'betalen' aan de familie) zit er op. Het was echt een ongelooflijke en zalige ervaring, zeker voor herhaling vatbaar en mssn passeren we binnen 10 maand nog eens bij die familie.

Wel grappig hoe het tot stand is gekomen.. we waren op weg van het ene stadje naar het andere en na een paar uurtjes rijden kregen we een dorstige mond en stopten we in het plaatselijk cafeetje van een dorpke om er een lekker pintje te nuttigen. Daar raakten we aan de klap met de plaatselijke bevolking. Een zekere Johnny die getrouwd was met de kokin van de pub; een kloeke vent met boerenhanden en een grote, roste sikkebaard die een pauze kwam nemen van het schapenscheren en nog een man die aan het wachten was op de schoolbus die zijn kind kwam afzetten in het dorp.Johnny herkende het wwoofboekje en vertelde ons dat hij een mevrouw kende dat dat vroeger nog gedaan had en dat ze aan de overkant van de pub woonde. Na een halfuurtje kwam die mevrouw (Patsy) ook eentje drinken in de pub en Johnny stelde ons voor. Die was supervriendelijk en we mochten onmiddellijk mee in haar huis om rond te bellen naar wwoof hosts (want geen ontvangs op gsm) maar ze waren spijtiggenoeg allemaal volzet.. Patsy had medelijden met ons en belde een paar kennissen van haar die dat vroeger nog deden maar helaas telkens het antwoordapparaat. Dusja geen geluk. Ondertussen was het al bijna avond en zijn we op een supermooie camping blijven slapen. Op de weg naar de camping hadden we 2 x onze remmen versleten door keihard te stoppen om een glimp van een kangaroo op te vangen... en dan kwamen we toe op de camping en zaten een 30-tal kangeroos vlak naast de tenten en die beesten waren het zo gewoon om mensen te zien dat je ze bijna kon aanraken... (zelfs enkele kleintjes in hun buidel gezien, mega koddig!)De dag erna een prachtwandeling gedaan naar een kleine canyon waar er een verfrissend riviertje doorstroomde. We zaten daar moederziel alleen, alleja als je de waterdragons (een soort van hagedissen) niet meerekend. Dus daar op een paar rotsen met onze voetjes in het water onze namiddag gepasseerd.Toen we in de vooravond van plan waren om te vertrekken kwam de ranger plotseling naar ons gereden "are you the two wwoofers?" en wij compleet verbaasd "yes" en hij zei "Patsy called us she has a wwoofhost for you guys" dus wij naar de receptie v de camping en daar het adres en telnr gekregen en zo zaten we dus bij de eerste familie. Maar omdat we pas de volgende dag bij die familie terecht konden, moesten we dus nog een nacht tussen de kangaroos slapen. Toen we op ons gemak een biertje zaten te drinken, kwam er een corocodile dundee type op ons af en raakten we aan de klap met die vent. Hij was een 4WD tour aan het doen en gaf ons superveel tips hoe we alles moesten aanpakken, het ging zelfs zo ver dat hij na 10 min met zijn hoofd onder de motorkap ons alles aan het uitleggen was. En uiteraard vertelde hij ons enkele spannende verhalen over slangenbeten en het in the middle of nowhere (wat hier heel letterlijk kan genomen worden) vastzitten met de auto.De volgende ochtend vertrokken we terug naar het stadje en hebben we een cisken gedaan en gekeken hoe lang onze golden horse het ging uithouden met enkele likjes benzine. gelukkig zijn we tot net aan het tankstation geraakt of anders gingen we na al de 4WD tips toch als domme toeristen aan de kant staan zonder benzine....

Tegen de middag zijn we naar die familie getrokken in het dorpje (laten we zeggen 3 huizen en enkele boerderijtjes) Golspie. We wisten toen al via die van het tankstation dat het gezin bestond uit 4 kinderen (jaja het is echt het dorpsleven iedereen kent iedereen). We konden ons echt nooit voorbereid hebben op vier zo'n luidruchtige en superactieve schepsels :) maar gelukkig waren het geen trunten en waren ze nog grappig. Dus onze taken bestonden uit: tuinieren (het onkruid uit doen en mulchen (dat is met gedroogd rietsuiker de net ontkruide aarde bedekken om te voorkomen dat het onkruid kan groeien, rare methode als je het mij vraagt. soms doen ze het ook met net afgemaaid gras......)) op de kinderen letten, koken, afwassen (wel met een schone view). De vader runt een schapenboerderij met 4000 schapen en als bijactiviteit een 400-tal koeien. De eerste dag een rondleiding gekregen in de shed. Zo hebben we nu al een idee hoe het schapenscheren enzo gaat, wel nog niet zelf geprobeerd want ze moesten nog niet geschoren worden.

De zondagavond heb ik (Stephanie) eens coq-au-vin klaargemaakt omdat ze dat hier niet kenden. En mijn gerecht had blijkbaar nogal nefaste gevolgen :) de maandag waren we naar de dichtsbijzijnde (25min rijden..) pub geweest en enkele pintjes zitten drinken met de vent en zijn mates. De man, Chris, kwam thuis en had een soort van boefkick en heeft al de rest van de coq-au-vin opgegeten en dan in zijn bed gekropen. 3u later kwam zijn vrouw op ons deur kloppen dat chris naar t spoed moest, dat hij had overgegeven en daarna heeeel moeilijk kon ademen. Gelukkig is alles in orde gekomen, maar blijkbaar had Chris dus moeten overgeven en had hij zich heel goed verslikt in een stuk kip en daarna in een soort van paniekreactie geraakt omdat hij niet meer kon ademen en zo dus nog moeilijker kon ademen... Dus voor de duidelijkheid het lag NIET aan mijn kookkunsten :)

Servaas kent nu ook al wat meer van motors (jaja zijn slanke bureauhandjes komen al wat robuuster). Hij en Chris hebben een hele dag een tractormotor zitten repareren. en na een 8-tal uur kwam servaas de keuken in en zat hij onder de zwarte olie... sexy ze, hij leek net de vlaamse Ben afflick. Ja zoals je kunt opmaken uit dit teksje is de emancipatie van de vrouw hier nogal ver te zoeken.. Op een dag toen we gedaan hadden met werken kwam de moeder mij ophalen om naar de keuken te gaan en Servaas moest mee met Chris. ik dacht dat ie nog wat werk ging moeten doen, maar later bleek dat hij naar de plaatselijke jagers was geweest om een paar pintjes te gaan drinken....

Gisteren zijn we als afscheid mee geweest naar het kerstoptreden v de kindjes in hun schooltje... we waren beiden aan het denken ' niemand in ons belgenlandje kan zich ook maar lichtelijk inbeelden wat wij momenteel aan het doen zijn...'

Nu zijn we op weg naar Canberra, het schijnt niet zo supermooi te zijn, maar we zijn nu zo dichtbij en we moeten toch wel eens de hoofdstad zien e... We geraakten vandaag wel niet weg bij die familie. we hebben nog wat taarten zitten bakken en met de quad zitten rondcrossen.. maar dan er uiteindelijk toch een einde aan gemaakt.