Onze afspraak met de 2de Wwoofhost was maar tegen de vooravond gepland, we hadden dus een zee van tijd. Ons avontuurlijk gevoel, de aankoop van de golden horse & ons tegenzin de afstand af te leggen op een doodgewone autosnelweg, bracht ons op het briljante idee van een alternatieve route. Na grondige studie van de kaart, hadden we de ideale ’shortcut’ –vol gravel & modderige wegetjes- uitgestippeld.
Bij het vinden van ons paadje, werden we echter geconfronteerd met een duidelijk gemarkeerd, 50 op 70cm groot, wit waarschuwingsbord met de gevleugelde –voor jullie bloglezers vertaalde- woorden “Enkel voor goed uitgeruste 4wd’s & zeer ervaren 4wd bestuurders“. Ik moet bekennen dat bij het lezen van die tekst de twijfel betreffende mijn rijvaardigheden en de fysieke paraatheid van de golden horse, toesloeg. Mijn onverzetbare & angstloze co-pilote wist me echter op te peppen met haar befaamde redevoering: “de borden staan er enkel om domme toeristen af te schrikken & stellen het meestal erger voor dan in werkelijkheid zijnde“
We startten onze route vol enthousiasme & vertrouwen. De eerste 5 a 6 kilometer liepen van een leien dakje, geen enkel probleem. Maar opeens werden de modderige & gravelweegkes omgeruild voor een ondergrond bedekt vol grote, scherpe stenen, extreem steile hellingen & diepe putten gevuld met regenwater. Ongelooflijk, de helse rit kon beginnen. Na een drietal kilometer van het voorgaande –wat een eeuwigheid duurde- kwamen we enkele immense kraters tegen waar het langs passeren geen optie was. Wat nu? Terugkeren lag niet bij de mogelijkheden, hoe zielig anders, na enkele straffe kilometers de handdoek al in de ring werpen. Dus na het professioneel meten van de diepte – het gooien van enkele losse stenen- gingen we ervoor.... Onvoorstelbaar de golden horse kraakte & verzuchtte, al ons materiaal vloog en zweefde rond onze oren, waarop ik na rijp beraad op amateuristische denkwijze – hoe vlugger ik rijd, hoe rapper ik ervan af ben- plankgas gaf. Al schuddend, bibberend & zwetend bereikten we de overkant, zelfs den auto was nog volledig intact maar geen haar op mijn hoofd die dacht dit voor een tweede keer te verwezelijken!!!!
Enkele pitte, harde kilometers verder, stonden we voor een splitsing –natuurlijk zonder gedetailleerde stafkaart- kozen we na weloverwegen denken –iene miene mutte- de rechterkant.
Kilometers van uitstekende takken, scherpe rotsten, diepe putten & levensgevaarlijk afdalingen – zelfs wandelen zonder verzwikte enkels was onmogelijk- het was een straatje zonder einde. Of toch niet? Opeens was onze weg verdwenen, ene grote waterplas, de rivier had namelijk uit zijn voegen getreden. De veer was gebroken bij ons, de moed zakte in onze schoenen. Terugkeren was de enige optie ondanks de gevreesde wederontmoeting met de kraters.
Ontredderd & verslagen passeerden we de kruising, echter Stephanies arendsogen spotten een minuscuul wit paalke met natuurlijk de directies erop: nog vier kilometer rechtdoor! – onze eerder gekozen route was een andere, langere 4wd track-.
Als een ware fata morgana, aanzagen we in de verte een prachtige, vlak gravelwegske. Stephanie jubelde van blijschap, schreeuwend “We zijn er geraakt“, echter te vroeg victorie gekraaid, het ergste moest nog komen. Talrijke immense groeven – sommigen een halve meter diep- lagen voor ons. Vakkundig - & biddend- trachtten we deze te ontwijken, maar onze auto was te breed, mijn achterste banden slipten weg - de diepte in -, de golden horse draaide 90 graden, Stephanie bevond zich op een bepaald moment een meter boven mij, om vervolgens tot stilstand te worden gebracht door de stam van een boom – aan de stand van deze boom te zien was ik zeker niet de eerste!!!-. Dankzij mijn bulls bar was de auto gelukkig niet beschadigd en bereikten we veilig & wel de finish.
Enkele dagen later vernamen we, via het internet, enkele heel interessante weetjes in verband met ons afgelegde route. Experts!!! omschrijven het als de “infamous“ –beruchte- Jeffersons track, met een hoge moeilijkheidsgraad doordat het immens steil en ’rocky’ is en dit werd geschreven voor ERVAREN piloten.
We hebben ons lesje wel geleerd!!!!!!!!!!!!!!!!!
De vier belangrijkste regels bij het ondernemen van een 4wd track
- Neem voldoende eten of drank mee, het kan je leven redden gezien de uitgestrektheid van het gebied & de weinige passanten.
- Zorg ervoor dat je auto voldoende uitgerust is, zodat je in staat zijt – bij technische of mechanische pech / vastzitten van den auto – jezelf te behelpen
- Voor je een route begint, raadpleeg eerst het internet of de verantwoordelijke ranger van het gebied of het mogelijk is deze te berijden ( wegens overstromingen, omlaaggevallen bomen,...)
- Hou altijd iemand op de hoogte van uw plannen, zodat bij uw non-terugkeer er een zoekactie kan worden opgestart.
Behaalde Score Servaas & Stephanie = een dikke NUL!!!!!!!
No comments:
Post a Comment