Wednesday, December 30, 2009
Zalige Kerstmis & Gelukkig Nieuwjaar aan jullie allen
We wensen jullie allemaal een zalige ( reeds gepasseerde, desalniettemin) Kerstmis & een prachtig, al feestend -weliswaar 10 uur later dan hier- Nieuwjaar . Uiteraard zijn we ervan bewust dat jullie eerste 10 maanden van 2010 in mineur zullen verlopen, maar hou voor ogen dat de laatste twee maanden dubbel zo plezant zullen zijn!!!!!!!
Zonnige Kerstmis aan de barbecue
Door het zien van een extreme marginale familie bij de nabije “Lilydale falls”, snorde de Golden Horse toch wat trager richting het verkregen adres. Stel u voor dat we bij zo’n familie toekomen die normaal gezien enkel in Servaas zijn dossiers voorkomen. Wat dan? Maar gelukkig werden we van harte verwelkomd door de vrouw des huizes Fiona & 10 nieuwsgierige meisjesogen ( Isabelle, Emely, Anna, Naomi & het Tasmaanse duiveltje Freya) Haar sportieve man Nelson stapte net van zijn mountainbike.
Mijn zware werktaak was het volgende: het paard borstelen, zadelen en richting bush vertrekken! Ik moest namelijk het paard ‘Yaza’ terug fit krijgen… En ondanks 2 (ge)vallekes –zie anekdote- was het superzalig! Eigenlijk hetgeen ik al altijd van droomde, een eigen paard. Ondertussen deed Servaas het harder labeur: met de tractor het hooi maaien, de man zijn overvolle kot ‘The Shed’ uitkuisen, babysitten op twee luidruchtige belhamelkes, etc. . Als ontspanning ging hij dan nog eens mee op mountainbiketocht, waarvan onze getrainde atleet vier dagen spierpijn heeft aan overgehouden – Quote Servaas: ‘De gevreesde Patersberg is een niemandalleke in vergelijking’-. Na al het zware werk werden we ‘s avonds telkens verwend met een overheerlijke koffie of warme chocomelk. Zoals ge leest waren we opnieuw met ons kont in de boter gevallen. Ik kon geen betere familie bedenken –behalve natuurlijk de mijne of die van Servaas- om Kerstmis mee te vieren. En daarbijkomend, hadden we een supergezellig slaapverblijf in hun caravan die naast the Shed stond ge-etaleerd.
Omdat het zo’n lieve familie was (mssn zat het paardrijden & de gezelligheid er ook voor wat tussen) zijn we speciaal een paar dagen langer gebleven om het hooi binnen te halen. Eerst ging ik in de keuken wat moet bakken & kokerellen, maar dankzij Servaas zijn overtuigingskracht op Nelson dat ik WEL graag mannenwerk verrichtte, mocht ik dan toch helpen! Terwijl Nelson & Servaas het zwaardere werk deden (de balen op de pick-up –of Youth zoals in de plaatselijke volksmond- smijten), mocht ik the youth over het veld besturen en deze manouevrerend achteruit in de hooizolder rijden ( zonder spiegels daar het hooi langs alle kanten uitstak & zonder balen te verliezen, en deze waren behoorlijk hoog gestapeld! ) Tegen de avond zaten Servaas zijn armen & benen vol kleine sneetjes en kon ik bij wijze van spreken in 1 slipbeweging the shed binnenrijden!
Kerstmis & Boxing Day
Tradiotionelerwijze worden deze hoogdagen met de familie gevierd. De vrouw des huizes wou dan ook alles picobello, waaronder de tuin, in orde krijgen vooraleer de gasten arriveerden. Daarvoor had ze Nelson & Servaas in paraatheid gesteld. Maar door de, volgens Fiona, slechte invloed van Servaas speelden deze eerder cricket dan het uitvoeren van hun opdrachtjes. Tegelijkertijd werkten Fiona & ik ons in het zweet in de keuken. Eenmaal de rest van de familie arriveerden, werd alles wat relaxer. De grootmoeders namen geleidelijk aan de keuken over & de grootvader nam de bbq voor zijn rekening. Het werd eigenlijk een supergezellig tuinfeest, overal stonden groepkes te babbelen en te eten. Naast 2 Belgen liep er ook een Chinees, meegebracht door de grootouders, rond. Een grappige interculturele ontmoeting, zeker toen hij tegen Servaas zei dat hij de looks had van een , door paparazzi achernagezeten, filmster. In de late namiddag werd Kerst afgesloten met een cricketmatchke, weliswaar aan een traag tempo door het verorberen van zoveel voedsel & lekkere desserts. Zelfs de oma nam een paar ballekes voor haar rekening.
P.S. Voor het eerst merkte ik wat vrouwelijke kantjes op van Servaas! Hij schikte namelijk de bloemen & nam het versieren van het dessertbord voor zijn rekening. ( Misschien kwam dit enigszins voort uit zijn schuldgevoel door het bezighouden van Nelson)
Naar Engelse gewoonte wordt 26 december ook gevierd als ‘Boxing Day’, het Australische synoniem is echter Beach Day. We vertrokken dus met gans het gezin naar Bakers Beach, waar de broer van Nelson & co Kerst doorbracht. Na wat spellekes op het strand ( nee deze keer geen cricket, maar American Football) werden we geinviteerd door de broer op een boottochtje. In een prachtige omgeving werd de boot tot anker gebracht en de vislijnen boven gehaald. Na 10 min. hadden de Clarks al beet, maar helaas de competitieve Belgen nog niet. Servaas kreeg pas echt stress toen ik de grootste vis uit het water haalde. Zijn gevleugelde woorden ‘ I’m not going back until I catch a fish’ deden de Clarks hun geschater over het water galmen. Pas een halfuur later zag ik enige beweging in mijn linker ooghoek. Servaas had eindelijk beet, toen bleek zelfs dat hij me op de tweede plaats duwde ( jaja hij had de grootste... vis). We konden eindelijk terugkeren.
Anekdote: De vallende Belgen
De Australische takken zijn mij blijkbaar niet zo welgezind. De eerste aanslag was op mijn gezicht ( door mijn eigen onoplettendheid welteverstaan). Resultaat: een brandwondje net onder mijn oog –Moest ik naar de plaatstelijke politiekantoor gestapt zijn om Servaas aan te klagen, zat hij nu in den bak-
De tweede keer kon het paard net onder de tak, maar helaas (de wederom onoplettende) ruiter niet. Resultaat: net als in de eerste de beste spaghettiwestern deed ik een koprolleke rond de tak en stond ik terug met beide voetjes op de grond, tot groot jolijt van Fiona.
Bij mijn ventje was het net andersom, de Australische takken redden zijn leven. Na de heuse beklimming van de driedubbele patersberg, moest deze natuurlijk ook downhill worden afgelegd. De overwinningsdrang & de daarbijhorende roekeloosheid namen de meester van Servaas. Met ware doodsverachting, denderde hij de berg af, tot er plots een rots roet in het eten gooide. In een, volgens Nelson beschreven, prachtige boog, vloog hij met velo & al de ravijn in. Gelukkig had hij een – volgens hem onnuttig en , modebewust als hij is, lelijk detail- fietshelmke aan & kon hij zijn val breken door een boom stevige knuffel te geven. Hij kwam er met een platte band & wat pijn aan het poepke van af.
Mijn zware werktaak was het volgende: het paard borstelen, zadelen en richting bush vertrekken! Ik moest namelijk het paard ‘Yaza’ terug fit krijgen… En ondanks 2 (ge)vallekes –zie anekdote- was het superzalig! Eigenlijk hetgeen ik al altijd van droomde, een eigen paard. Ondertussen deed Servaas het harder labeur: met de tractor het hooi maaien, de man zijn overvolle kot ‘The Shed’ uitkuisen, babysitten op twee luidruchtige belhamelkes, etc. . Als ontspanning ging hij dan nog eens mee op mountainbiketocht, waarvan onze getrainde atleet vier dagen spierpijn heeft aan overgehouden – Quote Servaas: ‘De gevreesde Patersberg is een niemandalleke in vergelijking’-. Na al het zware werk werden we ‘s avonds telkens verwend met een overheerlijke koffie of warme chocomelk. Zoals ge leest waren we opnieuw met ons kont in de boter gevallen. Ik kon geen betere familie bedenken –behalve natuurlijk de mijne of die van Servaas- om Kerstmis mee te vieren. En daarbijkomend, hadden we een supergezellig slaapverblijf in hun caravan die naast the Shed stond ge-etaleerd.
Omdat het zo’n lieve familie was (mssn zat het paardrijden & de gezelligheid er ook voor wat tussen) zijn we speciaal een paar dagen langer gebleven om het hooi binnen te halen. Eerst ging ik in de keuken wat moet bakken & kokerellen, maar dankzij Servaas zijn overtuigingskracht op Nelson dat ik WEL graag mannenwerk verrichtte, mocht ik dan toch helpen! Terwijl Nelson & Servaas het zwaardere werk deden (de balen op de pick-up –of Youth zoals in de plaatselijke volksmond- smijten), mocht ik the youth over het veld besturen en deze manouevrerend achteruit in de hooizolder rijden ( zonder spiegels daar het hooi langs alle kanten uitstak & zonder balen te verliezen, en deze waren behoorlijk hoog gestapeld! ) Tegen de avond zaten Servaas zijn armen & benen vol kleine sneetjes en kon ik bij wijze van spreken in 1 slipbeweging the shed binnenrijden!
Kerstmis & Boxing Day
Tradiotionelerwijze worden deze hoogdagen met de familie gevierd. De vrouw des huizes wou dan ook alles picobello, waaronder de tuin, in orde krijgen vooraleer de gasten arriveerden. Daarvoor had ze Nelson & Servaas in paraatheid gesteld. Maar door de, volgens Fiona, slechte invloed van Servaas speelden deze eerder cricket dan het uitvoeren van hun opdrachtjes. Tegelijkertijd werkten Fiona & ik ons in het zweet in de keuken. Eenmaal de rest van de familie arriveerden, werd alles wat relaxer. De grootmoeders namen geleidelijk aan de keuken over & de grootvader nam de bbq voor zijn rekening. Het werd eigenlijk een supergezellig tuinfeest, overal stonden groepkes te babbelen en te eten. Naast 2 Belgen liep er ook een Chinees, meegebracht door de grootouders, rond. Een grappige interculturele ontmoeting, zeker toen hij tegen Servaas zei dat hij de looks had van een , door paparazzi achernagezeten, filmster. In de late namiddag werd Kerst afgesloten met een cricketmatchke, weliswaar aan een traag tempo door het verorberen van zoveel voedsel & lekkere desserts. Zelfs de oma nam een paar ballekes voor haar rekening.
P.S. Voor het eerst merkte ik wat vrouwelijke kantjes op van Servaas! Hij schikte namelijk de bloemen & nam het versieren van het dessertbord voor zijn rekening. ( Misschien kwam dit enigszins voort uit zijn schuldgevoel door het bezighouden van Nelson)
Naar Engelse gewoonte wordt 26 december ook gevierd als ‘Boxing Day’, het Australische synoniem is echter Beach Day. We vertrokken dus met gans het gezin naar Bakers Beach, waar de broer van Nelson & co Kerst doorbracht. Na wat spellekes op het strand ( nee deze keer geen cricket, maar American Football) werden we geinviteerd door de broer op een boottochtje. In een prachtige omgeving werd de boot tot anker gebracht en de vislijnen boven gehaald. Na 10 min. hadden de Clarks al beet, maar helaas de competitieve Belgen nog niet. Servaas kreeg pas echt stress toen ik de grootste vis uit het water haalde. Zijn gevleugelde woorden ‘ I’m not going back until I catch a fish’ deden de Clarks hun geschater over het water galmen. Pas een halfuur later zag ik enige beweging in mijn linker ooghoek. Servaas had eindelijk beet, toen bleek zelfs dat hij me op de tweede plaats duwde ( jaja hij had de grootste... vis). We konden eindelijk terugkeren.
Anekdote: De vallende Belgen
De Australische takken zijn mij blijkbaar niet zo welgezind. De eerste aanslag was op mijn gezicht ( door mijn eigen onoplettendheid welteverstaan). Resultaat: een brandwondje net onder mijn oog –Moest ik naar de plaatstelijke politiekantoor gestapt zijn om Servaas aan te klagen, zat hij nu in den bak-
De tweede keer kon het paard net onder de tak, maar helaas (de wederom onoplettende) ruiter niet. Resultaat: net als in de eerste de beste spaghettiwestern deed ik een koprolleke rond de tak en stond ik terug met beide voetjes op de grond, tot groot jolijt van Fiona.
Bij mijn ventje was het net andersom, de Australische takken redden zijn leven. Na de heuse beklimming van de driedubbele patersberg, moest deze natuurlijk ook downhill worden afgelegd. De overwinningsdrang & de daarbijhorende roekeloosheid namen de meester van Servaas. Met ware doodsverachting, denderde hij de berg af, tot er plots een rots roet in het eten gooide. In een, volgens Nelson beschreven, prachtige boog, vloog hij met velo & al de ravijn in. Gelukkig had hij een – volgens hem onnuttig en , modebewust als hij is, lelijk detail- fietshelmke aan & kon hij zijn val breken door een boom stevige knuffel te geven. Hij kwam er met een platte band & wat pijn aan het poepke van af.
Subscribe to:
Posts (Atom)
